epifani: high and dry

Ma cherie blog,

Ben Radiohead'in "High and Dry" şarkısını çok severim. Sevdiğimden de çok utanırım. Neden dersen (ki tabiki diceksin, sen boş soruların boş cevaplarının ana yurdusun şu dakkada), Thomcuğum Yorkçuğum bu şarkıyı nasıl yaptıklarına inanamadığını, sarkının kendisini bizzat tiksindirdiğini ve bildiğin mıymıy pop olduğunu açıklamıştı bir yerlerde. Ama napayım be Thom, seviyorum işte var mı diyeceğin, seviyorum işte vaaaar mı diyeceğin? Tamam çok basit bi şarkı, ama basit diye sevmicez mi? Zen budizmi de basit, ona niye pop demiyoruz? (oha bilinç akışında 8 basamak atlamak!--Birbirleriyle bağımsız bi sürü argümanı birbirlerine bağlama çabası göstermeksizin arka arkaya yazan öğrencilerin paperlarını okuyorum da şu anda. ondan heralde bu uzun atlama formatlı bilinç akışı)

Neyse. Ben High and Dry'ı çok kereler yatağımda öööyle uzanırken, Boğazdan karşıya vapurla ya da Balkese/Bozcaadaya feribotla geçerken ya da bahçede mal mal otururken dinledim. Üzgünken, hüngür hüngür ağlarken, çok mutluyken ve de huzurdan ölürken dinledim. Ama şu anda Boston'da sevimli lezbiyenlerin işlettiği, genelde tost kokan ama şahane müzik çalan ve kendilerini laptoplarına teğellemiş amerikalıların home ofis olarak kulandıkları mahalle kafesinde dinliyorum.

İmdi (valla imdi, yanlış yazmadım), Boğaz vapurunda olmadığıma, Bozcaadaya bir tatlı huzur almaya ya da Balkese anane-dede/kedi-köpek kavgası izleyip eğlenmeye gitmediğime ya da yatağımda uzanmış annemin yemeğe çağırmasını beklemediğime üzülmeli miyim yoksa hayal listemde en üst basamaklarda olan "yurtdışında yaşa ulan" maddesini temsil eden bir epifani yaşadığım için sevinmeli miyim?

bilemedim.

o zaman, susam sokağından gelsin: Arada kaldıııııııııııııııımmmmmmmmmmm, tam aradaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!